نیمی از مردم جهان

نیمی از مردم جهان، افرادی هستند که چیزهایی برای گفتن دارند ولی قادر به بیان آن نیستند و  نیم دیگر افرادی هستند که چیزی برای گفتن ندارند، اما همیشه در حال حرف زدن هستند.

 

هـمـیـشـه حـرفـی بـزن، کـه بـتـوانی آنـرا بـنـویـسی

 چـیـزی را بـنـویـس، کـه بـتـوانـی آنـرا امـضـاء کـنـی

 وچـیـزی را امـضـاء کـن کـه بـتـوانی پـایـش بـایـسـتی

اگر یک سال ثمر از کاری را خواستی گندم بکار، اگر دو سال خواستی درخت بکار، اما اگر صد سال ثمر خواستی به مردم یاد بده.

تنها کاری را تا فردا کنار بگذار، که حاضری بمیری بدون اینکه انجامش داده باشی.

اگر می خواهی پس از مرگ فراموش نشوی، یا چیزی بنویس که قابل خواندن باشد، یا کاری بکن که قابل نوشتن باشد.

انسان موجود عجیبی است، اگر به او بگـویید در آسمـان، یـکصد میـلیارد و نهصد و نود و نه ستاره وجود دارد بی چون و چرا می پـذیرد، اما اگر در پارکی بـبیند روی نیـمکـتی نوشته اند رنگی نشـوید بی درنگ انگشت خود را روی نیمکت می کشد تا مـطمئـن شـود.

مهم نیست اگر انـسـان بـرای کـسی که دوسـتـش دارد غـرورش را از دست بـدهـد؛  امـا فـاجـعـه اسـت اگر بـه خـاطـر حـفـظ غـرور ، کـسی را که دوسـت دارد از دست بـدهـد.

هـر حـقـیـقــتی از سـه مـرحـلـه می گـذرد:

ابـتـدا، بـه مـسـخره گـرفـتـه مـی ـشود

 بـعـد بـه شـدت بـا آن مـخالـفـت مـی شـود

 و در آخـر، بـه عـنـوان امـری بـدـیهـی پـذـیـرفـتـه می شـود.

درد من مرگــــ مردمی استـــــ که گدایی را قناعتـــ ، بی عرضگی را صبر وبا تبسمی بر  لبـــــ این حماقتها را حکمتـــــ خدا می نامند.

حـتـی افـرادی هـم که مـعـتـقـد هـستـنـد سـرنـوشـتـــــ هـمه از قـبـل تعـیـیـن شـده و قـابـل تغـیـیـر نیـسـتـــــــ ؛ مـوقـع رد شـدن از خـیـابـان ابـتـدا دو طـرفـــــ آن را نگاه میـ کـنـنـد.

قـرار نـیـسـتــــــ مـن طـوری زنـدگی کـنـم کـه دنـیـا دوسـتــــــ داره، خـبــــــ طـبـعـا قـرارهـم نـیـسـتــــــ دنـیـا هـمـونطـوری بـچـرخـه کـه مـن دوسـتــــــ دارم.

جـهـان سـوم جـایی سـتــــ کـه هـر کـس بخـواهـد مـمـلکـتـش را آبـاد کـنـد خانـه اش خـرابـــــ مـیـشـود ، وهـر کـس بخـواهـد خانـه اش را آبـاد کـنـد بـایـد یـرای ویـرانی مـمـلکـتـش بکـوشـد.

در سـن هـشـتـاد و سـه سـالگی از " فـرانکــــ لـویـد رایـتـــــ" مـعـمـار بـزرگـــــ و نـامـدار پـرسـیـدنـد: 

 ازمـیـان کـارهـای بـزرگـی که انـجـام داده ایـد ؛ کـدام را بـیـشـتـر می پـسـنـدیـد؟

 کـه او پـاسـخ می دهـد : کـار بـعـدی را ....